Szare Wrzosowiska

1. Wygląd:

Fenowie są niezwykle podobni do Elfów. Mają tak samo jak oni długie, spiczaste uszy (mniej lub bardziej), elfią fizjonomię twarzy. Są niebywale odporni na upały i chłody, bardzo zwinni i sprytni. Od Elfów odróżnia ich to, że potrafią odkładać tkankę tłuszczową, przez co nie posiadają tak szczupłego jak one ciała. Mierzą od 160 cm do 190 cm, waga z kolei może dochodzić od 50 do 85,0 kilogramów.

Nie mają też tak jasnej karnacji jak Elfy. Włosy najczęściej są ciemniejszej barwy, od ciemnego blondu, przez rudy, szatynowy do czarnego. Rysy twarzy nieco się różnią od elfich, są stanowczo twardsze i ostrzejsze. Zmysły wzroku i słuchu są gorsze niż u ich "kuzynów", jednakże i tak przewyższają ludzkie narządy. Dożywają średnio do 350 lat.


2. Historia:

Fenowie zamieszkiwali Sferrum, na którym panowały bardzo trudne warunki klimatyczne. Tylko dzięki swoim umiejętnościom adaptacji dostosowali się do nich, co umożliwiło im przetrwanie. Zdążyli rozwinąć nawet namiastkę kultury, kiedy to Sferrum nawiedzili Neuwrath. Fenowie wzbudzili ich zainteresowanie, ponieważ przypominali napotkaną już wcześniej rasę. Rasą tą byli Elfowie. W przeciwieństwie do nich Fenowie natychmiast uznali przybyszów za bogów, dzięki czemu Neuwrath bardzo łatwo mogli manipulować ideami, zasadami i moralnością swoich nowych podopiecznych. Wysłali do nich przedstawiciela, którego Fenowie nazwali Iluve. Objawił się im jako jaśniejąca postać grająca na lutni. Poprzez pieśń przekazał im swe myśli, dzięki czemu bez problemu przekonał ich o istnieniu złych ras, które podszywają się pod Fenów i czczą fałszywych bogów. Po wielu wiekach indoktrynacji Neuwrath w końcu zdecydowali się przenieść grupę Fenów do Fallathanu. Stało się to około roku 4600 PC. Od samego początku Fenowie byli myleni z Elfami ze względu na podobieństwo wyglądu, dlatego rozdzielili się na niewielkie grupki i zaszyli w odludnych częściach kontynentu, by nie zwracać na siebie uwagi. Tak czynić przykazał im Iluve. Z czasem jednak zaczęli się łączyć i skupiać w niewielkich osadach, utrzymując się głównie z łowiectwa i uprawy roli.  Byli świetnymi myśliwymi i tropicielami, dzięki czemu łatwiej było im się ukryć przed niechcianymi spojrzeniami i być samowystarczalnymi.
Jedna z większych grup Fenów trafiła do Careogrodu, gdzie miała nadzieję znaleźć sojuszników i mentorów, bowiem doszła ich osławiona niechęć careogrodzian do Elfów oraz ich legendarny kunszt rzemieślniczy. Ci jednak od razu zobaczyli w nich znienawidzonych wrogów i wygnali za granicę państwa, nie pomogły usilne tłumaczenia Fenów, że nie mają z nimi nic wspólnego prócz uszu i rysów twarzy, krasnoludy wolały zaufać swym oczom i instynktowi. Odrzuceni Fenowie postanowili poszukać szczęścia gdzie indziej, na ziemiach wolnych od rządów kogokolwiek. Tak też prowadzeni pod sztandarem rodu An'Carvas dotarli na południowe ziemie pod granicą Królestwa Careogrodu i Republiki Amarth. Tam założyli pierwsze miasto nazwane Caras Iluve a Mhrill An'Carvas ogłosił się królem i władcą tych ziem.

Fenowie mieli swój udział w wydarzeniach rozgrywających się w świecie Fallathanu. Wspomagali - o dziwo - Careogród, Amarth czy Reptilię jak tylko pozwalały im na to możliwości. Służyli głównie jako zwiadowcy, co wiązało się z ich naturalnymi predyspozycjami.
Obecnie większość ze społeczności feńskiej przebywa w bastionie Caras Iluve. Pozostali wędrują po świecie, zajmując się pracami polegającymi na tropieniu, szpiegowaniu, czy nawet inicjowaniu jakichś wydarzeń (zdolność wpływania na innych).


3.  Wskazówki dotyczące odgrywania:

Fenowie są stosunkowo nieufni w kontaktach z pozostałymi rasami Fallathanu. Podchodzą z dystansem do wszystkiego co nowe, starają się też nie dopuszczać do siebie zbyt blisko przedstawicieli innych ras. Ponieważ od dziecka wpaja im się niechęć czy wręcz nienawiść w stosunku do przedstawicieli elfiej rasy, spotkanie z Elfami, których traktują jak marne kopie ich samych, może wywoływać u nich agresywne i nieprzewidywalne zachowanie. Związane jest to z ich religią, której głównym bóstwem jest Iluve.

Cel ich zadania wyznaczonego im przez Iluve nie jest powszechnie znany. Tylko najwyżsi kapłani kultu oraz władcy są świadomi przeznaczenia Fenów. Niemniej każdy przedstawiciel ich rasy wie, że ich czyny wymierzone są w Elfy, ich kulturę, państwowość, wierzenia. Dlatego też niezwykle rzadko przeciwstawiają się rozkazom płynącym z Caras Iluve, są lojalni i respektują zawarte umowy.

Fenowie starają się utrzymywać przyjazne kontakty ze wszystkimi rasami oraz państwami, które nie są przychylnie nastawione do Elfów, dlatego mimo początkowych spięć udało im się nawiązać cichą współpracę z Królestwem Careogrodu. Dzięki swemu opanowaniu, bystrości umysłu są w stanie przemawiać z ogromną charyzmą, toteż dość często są zatrudniani przez różne persony do podburzania ludu. Zgadzają się na tego typu zadania, ponieważ krzewienie chaosu przybliża ich do celu. Czynią to tym chętniej, że często wina spada na bogu ducha winne Elfy, których prosty lud nie jest w stanie od Fenów odróżnić. Słyną także z szczególnego talentu do śpiewu i instrumentów wszelkiej maści, często więc można wśród nich spotkać bardów czy zwykłych grajków.

Posługują się językiem wspólnym, który bardzo szybko przejęli od Ludzi. Oczywiście są w stanie uczyć się innych języków, jednakże tego dostąpią tylko bardziej inteligentne osobniki.

Obchodzą kilka z Fallathańskich świąt, plus dwa święta bezpośrednio wiążące się z ich rasą - Święto Laraza, które upamiętnia ich pierwszy dzień w Fallathanie obchodzone 3 Asvarba oraz Dary Laraza ogłaszane kilka razy do roku, przeważnie kończące się libacją.

Więzy rodzinne są bardzo silne, a rodzina liczy się dla nich ponad wszystko. Nieważne jest czy członek rodziny jest przestępcą czy praworządnym obywatelem. W razie konieczności pozostali będą ochraniać go i bronić.

Lubują się w muzyce, szczególnie granej na lutniach. Ich architektura nawiązuje do tej z Careogrodu. Centrum ich kultury jest stolica, Caras Iluve. Tam też święta obchodzone są w gronie najwyżej postawionych Fenów i z udziałem ogromnej liczby mieszkańców. Jako że są rasą niezbyt liczną, narodziny zawsze są hucznie świętowane, a śmierć przeważnie przyjmowana z wielkim smutkiem i trwającą przynajmniej kilka dni żałobą. Z powodu częstego obchodzenia Darów Laraza mają wyznaczone tereny, gdzie uprawia się jedynie składniki do wytwarzania piwa bądź mocniejszych alkoholi. Podobnie jak w kulturze krasnoludzkiej, alkohol jest nieodłącznym elementem każdego święta.